Pamiętniki jasnowidzącej. Z wędrówki życiowej przez wieki poprzedzone wstępem o istocie jasnowidzenia, nowej erze, etc. i uzupełnione dodatkiem, w którym przytoczono m. in. szereg przykładów na przejawianie się prawa karmy i reinkarnacji w życiu znanych powszechnie ludzi, Agnieszka Pilchowa, nakładem Wydawnictwa „Hejnał”, t. 1, Wisła, Śląsk Cieszyński 1930, ss. XX, 254, https://polona.pl/item/pamietniki-jasnowidzacej-z-wedrowki-zyciowej-poprzez-wieki-poprzedzone-wstepem-o,Mjk2Mjc4Mjg/0/#info:metadata.

Pamiętniki jasnowidzącej stanowią bardzo ważne źródło dotyczące poglądów, a przede wszystkim biografii Agnieszki Pilchowej (1888–1945) z Wisły. Książkę poprzedzają dwa wstępy. Pierwszy, anonimowy Od Wydawnictwa, został podpisany jedynie grecką literą „Θ”. Zawarto w nim przede wszystkim zapowiedź nowej epoki w dziejach świata: „I oto nadeszły czasy, wyśnione przez naszych wieszczów. Poprzez pożogę krwawej wojny światowej, poprzez gwałtowne walki i wstrząsy w duszach ludzkich – wschodzi jutrzenka Nowej Ery” (Pilchowa 1930: VII). Według autora tego tekstu, życie Agni (bo tak nazywano tutaj autorkę) stanowiło potwierdzenie oczekiwanej transformacji. Następującą potem Przedmowę napisała sama Pilchowa (podpisana tu jako A. P.). Potwierdzała tam nadejście Nowej Ery, wpisując ją w historię chrześcijańskiego, chociaż ezoterycznie zinterpretowanego objawienia.

Książka dzieli się na dwie części. Pierwsza zatytułowana O jasnowidzeniu słów kilka zawiera również adnotację: „Podał duch opiekuńczy Agni”. Relacja tej części jest prowadzona przez narratora wypowiadającego się w rodzaju męskim. Na tę specyficzną narrację składają się cztery rozdziały: Życie i śmierć, O różnych stopniach i rodzajach jasnowidzenia, Nowa Era oraz Jasnowidzenie Agni i jej przeszłość z czasów Chrystusa. Trzy pierwsze zawierają rozważania dotyczące natury jasnowidzenia oraz znaczeń zapowiadanej Nowej Ery w dziejach świata i związanego z nią duchowego przebudzenia. Wątki te Pilchowa poruszała również w swoich innych publikacjach, np. w książce Jasnowidzenie z 1935 r. Rozdział ostatni jest szczególnie znaczący, ponieważ zawiera opowieść o dawnej inkarnacji Agni, która, żyjąc w starożytnej Palestynie jako tancerka Surya, miała spotkać Chrystusa, co ostatecznie zaważyło na jej losach w kolejnych wcieleniach. Tej opowieści autorka poświęciła szczególnie dużo miejsca, zaznaczając, że proces przypominania sobie wydarzeń ze starożytności był długotrwały i trudny:

Przez całych dziesięć miesięcy wysuwała się przed duchem Agni w obecnym życiu przeszłość przeżyta i życie Chrystusa na ziemi. Wiele łez spłynęło po jej twarzy przez tych dziesięć miesięcy. Wchodzili jej w tym okresie w drogę ci, co żyli za czasów Chrystusa i pozostawali z nią w ściślejszej lub dalszej łączności i ci, co karmą lub sympatią byli z nią przez szereg zrodzeni związani (Pilchowa 1930:50). 

Część druga omawianej książki zawiera następujące rozdziały: Moje przebudzenie duchowe w życiu obecnem, Pierwsze etapy mej pracy na polu jasnowidzenia i prześladowania za nią, Ni świat ni Kościół nie mogły mi dać ukojenia, Moje pierwsze małżeństwo, Wojna światowa, Jak nauczono mnie rozpoznawać i leczyć choroby, Przygotowanie mnie do przyszłej pracy i walk ze złem, Widzenie przyszłej pracy i prześladowań, Moi pierwsi pacjenci, Wyleczenie kobiety, której miano obciąć rękę, Wyleczenie rodziny chorej na zastarzały świerzb, Pułapki zastawiane na mnie, Bogaty fabrykant w przebraniu chce wypróbować moje jasnowidzenie, Kobieta w pozornej ciąży, Pomoc najbiedniejszym, Zasadzki wśród pracy w celu odebrania mi spokoju ducha, Poszukiwacze skarbów opętani przez niskie duchy, Widmo głodu, Nowe zasadzki, Kuszenie, bym skoczyła ze skały, Prześladowania ze strony miejscowego księdza, Msza odprawiona na intencję mej śmierci i jej skutki. Pilchowa opowiedziała w nich o swoim pochodzeniu, rodzinie, samotności i wykluczeniu, a także o rozmaitych nieszczęściach, które spotkały ją w młodości. W sposób niezwykle szczery przedstawiła na przykład swoje pierwsze nieudane małżeństwo, do którego została zmuszona przez rodzinę, po tym jak została zgwałcona przez swojego przyszłego męża. Ciepło wspominała swoją matkę, która starała się ją wspierać od dzieciństwa, towarzyszyła jej też po rozstaniu z mężem. Pilchowa opowiadała również o rozmaitych przykrych reakcjach ludzi na jej działania, a także o podejrzeniach i niechęci, z którymi niejednokrotnie się spotykała. Opisała na przykład odwiedziny księdza, który przyszedł, by odprawić w jej domu egzorcyzmy.

Mimo wszystkich szczegółów, w opowieści Pilchowej wiele miejsc pozostaje niejasnych i – jak się wydaje – celowo niedopowiedzianych. Brakuje więc podstawowych dat, imion i nazwisk jej bliskich, a narracja bywa prowadzona w sposób dość chaotyczny. Wiele wskazuje jednak na to, że w zamierzeniu autorki wydarzenia biograficzne stanowiły istotne wprawdzie, ale tylko tło dla przedstawienia o wiele z jej punktu widzenia ważniejszych doświadczeń przebiegających „w zaświecie”, do opisu których konsekwentnie szukała języka – w tej i w innych swoich publikacjach, począwszy od broszurowej książki Kilka obrazków chorób umysłowych (1922).

Pilchowa podkreślała, że te niezwykłe przeżycia towarzyszyły jej od najwcześniejszego dzieciństwa, z czasem nabrały jednak intensywności. Niełatwo jednoznacznie stwierdzić, jaki był charakter jej doświadczeń odmiennych stanów świadomości. Pilchowa stanowczo jednak twierdziła, że stany te nie miały nic wspólnego z transami, w które wchodziły media w trakcie seansów spirytystycznych. W czasie ich trwania zachowywała bowiem pełną świadomość i pamiętała przebieg każdego z tych epizodów, mogła mieć też wpływ na ich przebieg:

[…] przy patrzeniu wzrokiem ducha nie wpadam w trans, nie tracę przytomności itd. Początkowo jednak, kiedy zaczęłam patrzeć świadomie w świat myśli, ducha i światy astralne, czułam przy zamknięciu powiek, jakby całe moje ciało wpadało w dziwny stan omdlenia, nie tracąc jednak przytomności umysłu i świadomości tego, ze siedzą lub leżę, no i patrzę. Im dłuższe były chwile patrzenia wzrokiem ducha, tem bardziej odczuwałam znużenie po otworzeniu cielesnych powiek, a kiedy spojrzałam do lustra, twarz była pobladła, a oczy wyglądały zupełnie, jak u człowieka budzącego się z omdlenia (Pilchowa 1930: 88).

Zgodnie z relacjami Pilchowej, początkowo w swoich wizjach odbywała ona dalekie podróżne w różne egzotyczne zakątki świata, następnie pojawiali się w nich jej duchowi przewodnicy, którzy udzielali jej licznych rad i pouczeń, zarówno w sferze duchowości, jak i w kontekście uprawianej przez nią bioenergoterapii. W trakcie takich spotkań – odbywanych we śnie i na jawie, miała ona nauczyć się zasad bioenergetycznego leczenia. Na przykład duch opiekuńczy, który miał ją uczyć zasad alternatywnej medycyny, przedstawia się w sposób następujący:

W ostatniem mojem zyciu byłem lekarzem we Francji i moim celem jest pomagać ludziom, tem bardziej, że teraz więcej wiem, niżeli wiedziałem za życia na ziemi. Byś jednak nie zapomniała mych wskazówek, po co właściwie przyprowadzono mnie do ciebie, to wstań, weź ołówek do ręki i skreślij sobie moje myśli na papierze, gdyż przeżycia w sferze snu w ciągu nocy mogłyby ci je zatrzeć (Pilchowa 1930: 126).

Światopogląd Pilchowej stanowił specyficzną syntezę ezoterycznie interpretowanego chrześcijaństwa oraz równie oryginalnych ujęć inspirowanych myślą Wschodu. Chrześcijaństwo zyskało w tym przypadku gnostyckie oblicze – Pilchowa wspominała o pierwotnym upadku, który szerzej rozwinęła w swoich innych publikacjach, przede wszystkim przedstawiła jednak futurystyczną perspektywę przemiany i uduchowienia Nowej Ery. Z tradycji wschodniej zaczerpnęła m. in. kluczowe koncepcje reinkarnacji i karmy, rozumiejąc jednak te pojęcia dość swobodne.

W zamieszczonym na końcu książki Dodatku znalazło się siedem artykułów Pilchowej drukowanych wcześniej w czasopismach „Odrodzenie” i „Hejnał”. Zawierają one refleksje na temat postaci, historycznych i biblijnych rozpatrywanych w perspektywie wizji świata Pilchowej, a przede wszystkim jej interpretacji idei reinkarnacji. Co znamienne, wybrała ona przede wszystkim postaci stygmatyków, a także katolickich świętych. Starała się przy tym wykazać, że niezwykłe wydarzenia w życiu ludzi są konsekwencją ich wcześniejszych wcieleń, a przede wszystkim inkarnacji mających miejsce w czasach Chrystusa (np. św. Franciszek z Asyżu, według Pilchowej, był w jednym ze swoich wcześniejszych wcieleń biblijnym Piłatem). 

Opowieść kończy się w czasie I wojny światowej. Jak wynika z adnotacji na okładce, książka stanowiła pierwszy tom planowanej większej całości. Niestety, nigdy nie ukazały się kolejne.

Izabela Trzcińska

Literatura: Pilchowa A., (A. Wysocka), 1922, Kilka obrazków chorób umysłowych: ich istota, przyczyny i sposób leczenia zaczerpnięte drogą jasnowidzenia z Rzeszy Ducha i własnego przeżycia, Katowiece; Pilchowa A., 1935, Jasnowidzenie; ze wstępem Kazimiery Chobotowej, Gdy duch się budzi, Wisła.

Słowa kluczowe: Agnieszka Pilchowa, jasnowidzenie, reinkarnacja, bioenergoterapia, nauczyciel duchowy, reinkarnacja, Nowa Era