Metapsychika (gr.), nazwa pochodząca od prof. Wincentego Lutosław­skiego, a wprowadzona do nauki przez wielkiego uczonego francu­skiego, profesora Karola Richeta. Pod tą nazwą rozumieć należy naukę, zajmującą się badaniem nadnormalnych objawów z ducho­wych dziedzin bytu, bez uprzedzeń zgóry o ich charakterze. Richet zdefinjował metapsychikę jako „naukę”, badającą zjawiska mecha­niczne lub psychiczne, które wywołane zostały przez siły, zdające się posiadać charakter inteligentny, albo które mają swe źródło w nie­znanych utajonych zdolnościach umysłu ludzkiego”. Zamiast nazwy „metapsychika” zaproponował francuski badacz Boirac nazwę „para­psychologja", który to termin – według prof. Flournoy – lepiej się nadaje, przyczem ten ostatni proponuje używać terminu „metapsy­chika" tylko w wypadkach, w których udowodniono supranormalny charakter zjawisk. Terminem „parapsychologja” posługują się prze­ważnie Niemcy.

M e t a p s y c h i k a  w  P o l s c e. – Naukowem badaniem zjawisk metapsychicznych pierwszy zajął się u nas dr. Juljan Ochorowicz, słusznie nazwany „ojcem medjumizmu polskiego”. Mimo negatywizmu nauki uniwersyteckiej, szereg naszych uczonych prowadzi dalsze ba­dania i staje się pionierami metapsychologji. Wymienić tu należy prof. Ignacego Matuszewskiego, prof. Wincentego Lutosławskiego, inż. Pio­tra Lebiedzińskiego, dra Ksawerego Watraszewskiego, dra Tadeusza Sokołowskiego, inż. Edmunda Libańskiego, prof. L. Böttchera, St. Ko­walskiego, Prospera Szmurłę, dra St. Breyera, prof. Świtkowskiego, ppłk. K. Chodkiewicza, mgr. Trojanowskiego, red. Ludwika Szczepań­skiego i wielu innych. Znajomość metapsychologji propagują towa­rzystwa metapsychiczne w Warszawie, Krakowie i Lwowie. Ostatnio w roku 1935 trzy warszawskie towarzystwa, studjujące metapsychologję, a to: Polskie Tow. Badań Psychicznych, Pol. Tow. Metapsy­chiczne oraz Warszawskie Tow. Psycho-fizyczne połączyły się w je­den związek towarzystw, dążąc do zjednoczenia swoich wysiłków i studjów, celem stworzenia w przyszłości I n s t y t u t u  M e t a p s y c h i c z n e g o, wzorem podobnych placówek zagranicznych.

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 56–57.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic