Agni (sans.), według starożytnej nauki okultystycznej  O g i e ń  utajony we wszechrzeczy, Ogień pierwiastkowy i niewidzialny, którego dym, płomień i światło są li tylko zewnętrznem objawieniem. Tę starą doktrynę Ognia-Pierwiastka, napełniającą i rozświetlającą wieszczą poezję Wed, sformułował później największy filozof grecki szkoły jońskiej Heraklit z Efezu. Heraklit widział w ogniu praprzyczynę widzialnego świata: „Ogień jest żywiołem odradzającym i z jego to przeobrażeń, czy rozrzedza się czy zgęszcza, rodzą się wszystkie rzeczy. Zgęszczony ogień staje się parą. Ta para, tężejąc – staje się wodą; woda na skutek nowego stężenia staje się ziemią.” Oto, co Haraklit zwie ruchem zgóry do dołu. Naodwrót: ziemia rozrzedzając się, zamienia się w wodę, z której skutkiem parowania, odbywającego się na jej powierzchni, powstaje nieomal wszystko inne. I to jest ruch z dołu w górę. Zaznaczmy jeszcze, że Ogień jest pierwiastkiem nietylko ożywiającym, ale i niszczącym. Wszechświat przez ogień powstał i ogień go rozłoży.

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 5–6.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic