Ludwik Bandura, (ur. 1904 w Berlinie, zm. 1984 w Gdańsku), polski pedagog, historyk wychowania, filozof, profesor tytularny od 1960 r., w 1970 r. prorektor Uniwersytetu Gdańskiego, jeden z nielicznych znawców pedagogiki waldorfskiej w przedwojennej Polsce. Jak pisze Maja Dobiasz, autorka prac o polskiej recepcji pedagogiki Rudolfa Steinera: „[u]rodzony i wykształcony w Berlinie i świetnie posługujący się językiem niemieckim Bandura pod koniec lat dwudziestych pracował w Hamburgu, gdzie prawdopodobnie zetknął się z pedagogiką Steinera” (Dobiasz: 47–48). Bandura był autorem kilku ważnych artykułów wydanych przed 1939 r. w języku polskim, poświęconych pedagogice antropozoficznej.

 Monika Rzeczycka

Literatura: Bandura L., 1931, Pedagogika antropozoficzna Steinera, „Przyjaciel Szkoły” , nr 18, s. 649; Bandura L., 1932, Nauczyciel-wychowawca w pedagogice antropozoficznej, „Ogniwo”, nr 3; Bandura L., 1932, Pedagogika antropozoficzna Steinera, cz.2, „Ruch Pedagogiczny. Czasopismo poświęcone nowym prądom w wychowaniu i nauczaniu”, listopad, nr 9, s. 257–263; Bandura L., 1935, Czynniki wychowania estetycznego, „Przyjaciel Szkoły”, nr 15; Dobiasz M., Edukacyjny przełom demokratyczny w Polsce na przykładzie szkoły waldorfskiej, maszynopis rozprawy doktorskiej złożonej na Uniwersytecie Warszawskim (2019), na prawach rękopisu, za zgodą Autorki; Ludwik Bandura, [w:] Gedanopedia, https://www.gedanopedia.pl/gdansk/?title=BANDURA_LUDWIK (17.03.2019).

Słowa kluczowe: polska antropozofia, pedagogika waldorfska, pedagogika Rudolfa Steinera, pedagogika antropozoficzna, „Waldorfschule”