Twardowski, „mistrz czarnoksięski”, nekromanta. żyjący w XVI wieku w Krakowie. Studjował w Wittenberdze, słuchając wykładów Filipa Melanchtona, później powrócił do Krakowa, gdzie król Zygmunt Au­gust uczynił go koniuszym na swoim dworze. Z Wittenbergi przy­wiózł ze sobą metalowe „zwierciadło magiczne”, które przed śmier­cią zapisał biskupowi krakowskiemu Krasińskiemu, swojemu przyja­cielowi z czasów studjów. O tem zwierciadle wspomina jeszcze w r. 1896 Matuszewski w dziele „Czarnoksięstwo”. podając, że w ko­ściele w Węgrowie na Podlasiu znajduje się zwierciadło metalowe, uważane za pamiątkę po Twardowskim, z napisem łacińskim koło ramy: „Luserat hoc speculo magicas Twardovius artes – Lasus ad iste Deus versus in obsequium est". Według świadectwa Possela Joachima, lekarza Zygmunta III („Compendium historiae Posellanae” – rękopis w bibliotece XX. Czartoryskich) wywołał w r. 1551 na dworze króla Zygmunta Augusta zjawę królowej Barbary. Najstarszem źródłem, wspominającem o Twardowskim, jest „Dworzanin” Górnickiego, napisany w r. 1565. O Twardowskim krąży do dziś dnia moc legend między Iudem. Jego wyczyny posłużyły Adamowi Mic­kiewiczowi za temat do utworów „Pani Twardowska” i „Pan Twar­dowski”. Przypuszczalnie Twardowski był okultysta, obeznanym z kabalistyczną tradycją i obdarzony dużą siłą medjumiczną.

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 84.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic