Sufizm (arab.), sekta wzgl. zakon mistyków, powstały w końcu VIII w. po Chr. w Persji na tle mahometanizmu. Treścią Sufizmu była ezote­ryczna, czyli wewnętrzna strona religji Proroka, odrzucająca wszyst­kie obrzędy i dążąca do bezpośredniego „złączenia się” mistycznego z Bóstwem, czyli według ich słownictwa z „Ukochanym”. Zakon tych ekstatyków-mistyków ubierał się dla odróżnienia w białą wełnę, skąd od wyrazu arabskiego suf, który znaczy: wełna, nazwa wyznawcy: Sufi i doktryny: Sufizm. Reakcja ducha aryjskiego na ducha semickiego i neo-platonizm wywarły, zdaje się, również pewien wpływ na Sufizm. Z Sufich byli słynni: Abu-Haszim; Rabi’a kobieta, pełna świą­tobliwości († 753 po chr.); Bajazyd, albo Manzur al Halladi, uwa­żany za świętego (III wiek Hadżiry); Abu-I-Khair (IV w. Hadżiry), i najsłynniejsi pod względem wyrazu poetyckiego: Dżalad’din Rumi (ur. 1207 po Chr.) i Dżami (Nur-Addin Abd-Abrahman), ur. 1414 po Chr., autor Salamana i Absuli, Jusufa i Zulejki, Barihastanu, czyli przybytku wiosny i in. Sufizm określają jako religję miłości. Celem jej – złączenie z „Ukochanym” i ekstaza.

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 76.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic