Stabrowski Kazimierz, ur. w roku 1869, zm. 8 VI 1929, wybitny artysta malarz, założyciel i pierwszy dyrektor Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W całej swej działalności stawiał na pierwszym planie zagadnienia duchowe. Zapoznawszy się z ideą i celami teozofji, zało­żył w r. 1909 Warszawskie Tow. Teozoficzne (w ścisłym kontakcie z Tow. Teozof. Rosyjskiem w Petersburgu). W 1913 r. udaje się do Sztokholmu na Wszechświatowy Kongres Teozoficzny, w czasie któ­rego urządza wystawę swych kilkudziesięciu kompozycyj malarskich na tematy okultystyczne.

Do najwybitniejszych jego obrazów z tego rodzaju należą: „Skar­ga Duszy" i „Rycerz Świętego Graala. W cyklu: „Pochód burzy” – malowanym w r. 1912 – dał St. proroczą wizję powszechnej pożogi wojennej i w jej rezultacie Odrodzenia Polski.

W tymże roku wraz ze Steinerem występuje z Tow. Teozof. i zwraca się ku studjom tradycji Różokrzyżowców, wespół z wy­bitnym okultystą rosyjskim Enelem, pracuje nad Kabbałą i astro­logją, której był najlepszym u nas znawcą, bada porównawczo źródła różnych religij, ze specjalnem uwzględnieniem ezoteryzmu chrześci­jańskiego. – Obdarzony był również zdolnością jasnowidzenia i sil­nym magnetyzmem leczniczym, dzięki któremu niósł bezinteresownie ulgę cierpiącym. W uznaniu talentu i zasług obywatelskich przyznało mu w r. 1928 Tow. Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie najwyższe odznaczenie, a Państwo złoty Krzyż Zasługi.

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 75.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic