Miesiąc (Mensis), czasokres, pierwot­nie: okres obiegu księżyca dookoła zie­mi; okres liczący pewną określoną ilość dni. Długość m. kalendarzowych jako też ich ilość w roku były w starożytności rozmaite. Egipcjanie dzielili rok na 12 miesięcy po 30 dni i 5 dni uzupełniających. U Greków dzieliły się m. na pełne, liczące 30 i puste po 29 dni, i następo­wały po sobie na przemian. U Rzymian dzielono rok pierwotnie na 10 miesięcy: Martius (31 dni), Aprilis (30), Maius (31). Junius (30), Quintilis (31), Sextilis (30), September (30), October (31), November (30), December (30). Miesiące liczące 31 dni nazywano „pleni” (pełne), a pozo­stałe „cavi” (puste). Później Numa do­dał (na początek) Januarius (29 dni) i Februarius (28 dni) i skracając mie­siące „puste” o jeden dzień, otrzymał rok księżycowy, liczący 355 dni. W celu wyrównania różnicy między nim a rokiem słonecznym, dodawano co dwa lata (mię­dzy 23 a 24 Februarius) jeden m. (Mercedonius), liczący naprzemian 22 i 23 dni, który jednakowoż Cezar w 46 r. przed Chr. odrzucił. W r. 45 zmieniono Quintilis na Julius, a w 8 r. przed Chr. Sextilis na Augustus. Żydzi mają w latach zwykłych 12 miesięcy, w przestępnych 13 miesięcy. Mahometanie dzielą rok na 12 miesięcy, liczących (na przemian) po 29 i 30 dni.

Źródło: Słowniczek wiedzy duchowej, oprac. A. Espero, [w:] „Hejnał. Miesięcznik poświęcony wiedzy duchowej” 1939, R. 11, Z. 1, s. 74.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.

Słowa kluczowe: „Hejnał”, A. Espero, Słowniczek wiedzy duchowej