Medjalność, jest to zdolność niektórych osób posiadających właściwości nadnormalne wywoływania niezwykłych zjawisk tak psychicznych, jak i fizycznych, na zebraniach (seansach) lub niezależnie od takowych. Przy pewnych stanach psychicznych lub pod pewnemi warunkami objawia się niekiedy siła wywołująca zjawiska, która przechodzi siły medjum i uczestników zebrania, jak np.: dźwiganie i poruszanie przedmiotów bez dotyku. Siła ta kierowana jest niejednokrotnie przez obcą inteligencję. M. istnieje w zarodku u każdego człowieka, choć większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tych zdolności. Zdolność ta może być rozwijana i potęgowana; jak twierdzą niektórzy jest dziedziczną. Utajoną będąc u niektórych osobników przejawiać się zaczyna samorzutnie i zupełnie nieoczekiwanie; wzmagać się może i słabnąć łub przejawiać się i zanikać. Zdolności medjalne przejawiają się najczęściej w wieku około 15 do 50 lat; niejednokrotnie stwierdzono medjalność u dzieci i osób starszych, a u niektórych osób może trwać przez całe życie. Medjalności nie należy uważać za przywilej czy łaskę, albowiem nie ma wiele wspólnego ze stopniem rozwoju duchowego danej osoby; spotyka się bowiem jednostki o niskich instynktach łub słabym intelekcie, które mimo to posiadają wielkie zdolności medjalne. Wyższy rozwój duchowy i intelektualny jednostki medjalnej, ożywiony gorącem pragnieniem czynienia dobra sprzyja jej pracy dla dobra ludzkości, szczególnie w dobie obecnej, gdy ludzkość hołduje tendencjom egoistyczno-materjalistycznym.

Źródło: Słowniczek wiedzy duchowej, oprac. A. Espero, [w:] „Hejnał. Miesięcznik poświęcony wiedzy duchowej” 1936, R. 8, Z. 4, s. 175.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.

Słowa kluczowe: „Hejnał”, A. Espero, Słowniczek wiedzy duchowej