Magnetyzm (gr.), 1. objawia się w zdolności przyciągania żelaza i metali pokrewnych. W odległej starożytności, bo w V. wieku przed Chr., odkryto minerał, zwany obecnie magnetytem czyli magnesem naturalnym (żelaziak magnetyczny). Nazwa pochodzi od miasta Magnezja, niegdyś Magnesia w Małej Azji, w pobliżu którego znajdowano ten minerał. Przypisywano mu rozmaite, a tajemnicze własności, szczególnie zaś własność wyciągania chorób z ciała ludzkiego. Według Plutarcha zjawiska magnetyczne znane były w Egipcie i należały do zasobu wiedzy tajemnej dawnych egipskich kapłanów. Już Paracelsus rozważał działanie magnesu; w XVI wieku znane były wyniki metod leczniczych lekarza angielskiego W. Gilberta i J. B. van Helmonta. W nowszych czasach, bo pod koniec XVIII i w pierwszych dziesiątkach lat XIX wieku stosowano magnes w celach leczniczych szczególnie we Francji. Potem sprawa poszła w zapomnienie i dopiero około roku 1877 Charcot (p.) rozpoczął badanie oddziaływania metali na organizm. Baron von Reichenbach (p.) stwierdził podczas doświadczeń, że osoby sensytywne, wrażliwe na „od”, były również wrażliwe na magnes. Znakomity badacz polski prof. Dr. J. Ochorowicz (p.), który ofiarnie oddawał się badaniom, przekonany był o wpływie magnesu na sensytywne osoby i posługiwał się nawet „hypnoskopem” (p.).

2. M. to siła żywotna, którą Dr. Mesmer (p.) około 1771 roku w Wiedniu odkrył i nazwał ex analogia z magnetyzmem mineralnym, magnetyzmem zwierzęcym, względnie animalnym. W tern znaczeniu wyrażenie „Magnetyzm” jest właściwie błędne; w danym wypadku należałoby raczej stosować określenie „Mesmeryzm” (p.), „Od”, „Siła promieniująca”, albo też „Siła psychiczna” lub t. p. (patrz Magnetyzm leczniczy).

Źródło: Słowniczek wiedzy duchowej, oprac. A. Espero, [w:] „Hejnał. Miesięcznik poświęcony wiedzy duchowej” 1935, R. 7, Z. 3, s. 92.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.

Słowa kluczowe: „Hejnał”, A. Espero, Słowniczek wiedzy duchowej, mesmeryzm