Kabała (hebr.), Kabbalah = tradycja, nauka przekazana; starożytna, żydowska nauka tajemna, której początki sięgają zamierzchłych czasów. Rozwijali ją myśliciele żydowscy w VII i VIII w., potem w XIII i XIV wieku. Dziełami podstawowemi kabalistyki są: Sepher Jezirah (= Księga stworzenia), Sohar (Zohar = Blask) oraz właściwa biblja kabalistów w formie komentarza do pięcioksięgu Mojżesza. Kabalista Lurje (XVI w.), odstąpiwszy od dociekań mistyczno-filozoficznych, stworzył doktrynę kabalistyczną, w której główną rolę odgrywają praktyki ascetyczne, modły i cuda zapomocą amuletów. K. zawiera rozważania metafizyczne (o Bogu, jego istocie i działaniu). Z kabałą łączy się nauka o tajemnem znaczeniu liczb, o przekładaniu cyfr na litery i odwrotnie (p. gematrja); w księgach kabalistycznych jest również mowa a sztuce przepowiadania przyszłości, a ponieważ do wróżb oddawna używano kart, powstała kabała wróżbiarska.

Źródło: Słowniczek wiedzy duchowej, oprac. A. Espero, [w:] „Hejnał. Miesięcznik poświęcony wiedzy duchowej” 1934, R. 6, Z. 10, s. 315.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.

Słowa kluczowe: „Hejnał”, A. Espero, Słowniczek wiedzy duchowej