Alchemja (arab.),  U I – K h e m i  oznacza dosłownie chemję przyrody. Ul-Khemi lub Al-Kimia jest zarabizowanem słowem, zapożyczonem z greckiego: chemeia, od chymos – „sok” wyciągnięty z rośliny. Alchemja usiłuje wykazać praktyczne zastosowanie subtelniejszych sił przyrody i rozmaitych własności materii. Alchemik szuka pier­wotnej zasady („summum materiae”), „kamienia mądrości”, pra­macierzy wszystkich pierwiastków. Celem ukrycia swoich badań przed niepowołanymi, posługują się alchemicy swoistym, zawiłym stylem obrazowym. Alchemję można studjować w trzech kierunkach: kosmicznym, ludzkim i ziemskim. Określeniami tych trzech kierun­ków są Sulphur, Mercurius, Sal. Rozmaici autorzy wyliczają trzy, siedem, dziesięć i dwanaście działań w alchemji, których ostatecznym celem jest transmutacja (przemiana) nieszlachetnych metali w złoto. Niewielu atoli wie, co właściwie należy rozumieć pod tem „złotem”.

Do Europy przedostała się alchemja za pośrednictwem uczonego i filozofa arabskiego  G e b e r a  w VIII wieku po Chr. Na długo przed­tem była już rozpowszechniona w Chinach i Egipcie. Liczne papyrusy i pozostałe dokumenty, zwane hermetycznemi, świadczą o zaj­mowaniu się alchemją przez kapłanów i królów.

W Polsce znanym alchemikiem był  M i c h a ł  S ę d z i w ó j , uczeń Swetonjusza. Częstym gościem w jego pracowni bywał król Zygmunt III. 

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 7.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic