Albertus Magnus, ur. 1193 w Lauingen, zm. 1280 w Kolonji. Mnich do­minikański, później biskup w Regensburgu. Z powodu swej wszech­stronnej wiedzy nazwany „Doktorem wszech nauk” (Doctor Univer- salis). Zajmował się badaniem przyrody, fizyką i alchemją, oraz budownictwem i botaniką. Pozostawił 22 rozpraw, z których najciekawszemi są „De vegetabilibus et plantis libri VII” (zielnik) i „De rebus metallicis et mineralibus” (o metalach i minerałach). Albertus uchodził u współczesnych za wtajemniczonego i sam uważał się za adepta.

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 6–7.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic