Baśnie tysiąca i jednej nocy, arcydzieło anonimowej literatury ludowej. Jest zbiorem ok. 300 opowieści fantastycznych, baśni i przypowieści wschodnich: perskich, indyjskich i chińskich, przetworzonych i uzupełnionych elementami arabskimi. Ostatecznie opracowano je i zapisano w języku arabskim w XV w.  Baśnie tysiąca i jednej nocy stały się najpopularniejszym w Europie utworem literackim Wschodu, a jego bohaterowie: Ali Baba, Aladyn czy Sindbad Żeglarz weszli do grona najbardziej znanych postaci. Pierwszym Europejczykiem, który odkrył, przetłumaczył na język francuski i wydał poszczególne tomy Baśni w latach 1704–1717, był Antoine Galland. Poszczególne części Baśni tysiąca i jednej nocy pochodzą z wielu krajów, ale wszystkie należą do tego samego kręgu kulturowego, tzw. tajemniczego Wschodu. Znajdują się tu legendy staroindyjskie, rycerskie epopeje perskie, barwne opowiadania arabskie, niektóre nawet z epoki przed Mahometem, oraz jeszcze starsze przypowieści asyryjskie. W Polsce Baśnie tysiąca i jednej nocy była przekładana i opracowywana wielokrotnie. Poczynając od Franciszka Bohomolca, w epoce stanisławowskiej, poprzez wileńskie wydanie z 1841 r., poznańskie z 1888 i piękną, ale daleką od oryginału przeróbkę Leśmiana, aż do opublikowanych już po ostatniej wojnie znakomitych przekładów dokonanych przez grupę polskich arabistów.

Zofia Krasnopolska-Wesner

Literatura: Baśnie tysiąca i jednej nocy, Warszawa 1986

Słowa kluczowe: baśnie, Wschód