Spirytyzm (łac.), nauka o świecie pozagrobowym, oparta na wierze w duchy. Spirytyzm datuje swoje powstanie od połowy XIX wieku. Mianowicie w r. 1848 pojawiły się dziwne zjawiska w formie pukań, powtarzających się z pewną regularnością i celowością, bez widocz­nych przyczyn – w rodzinie Foxów w Hydeswille w stanie New-Yorku. Zapomocą alfabetu zdołano nawiązać kontakt z nieznaną inte­ligencją i dowiedzieć się o pogrzebanych w piwnicy zwłokach osoby, zamordowanej przed pięciu laty. „Pukający duch” podał również, w jaki sposób można nawiązać kontakt z duchami zmarłych. Później przekonano się, iż kontakt tego rodzaju uzależniony jest od obecności pewnych osób sensytywnych, które zaczęto zwać medjami, t. j. po­średnikami. Spirytyści dzielą się na „kardekistów”, t. j. wyznawców idei Allana Kardec’a, wierzących w reinkarnację – oraz na spiry­tystów, odrzucających teorje Kardekistów a utrzymujących, że czło­wiek żyje cieleśnie na ziemi tylko jeden raz (spirytyzm angielski i amerykański).

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 74–75.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic