Jankowski Józef (ur. 1865, zm. 15 V 1935 r. w Warszawie), poeta, literat, filozof. Po ukończeniu wyższych studjów, zajmował się przez długie lata filozofją hinduską (Wedanta) i okultyzmem, głównie Kabałą, ba­dając je teoretycznie i historycznie. Odznaczony tytułem Doktora Nauk Hermetycznych przez Szkołę de Hautes Etudes w Paryżu za pracę w języku łacińskim o Piku Mirandoli („Heptaplus, modo schematis ad oculos demonstrata). Autor wielu prac z dziedziny okultyzmu, wydawanych oddzielnie lub umieszczanych w czasopismach (Magja piękności, Nowości okultyzmu, przetłumaczony cykl Bibljo­teki Hermetycznej, dłuższa praca o Wedancie, o Kabale, o Sufiźmie; wiele broszur z zakresu mistyki). Tłumacz kilkunastu dzieł Sedira, traktujących o mistyce chrześcijańskiej. Od 40-tego roku życia oddał się studjum i propagowaniu filozofji mesjanicznej Hoene-Wrońskiego. Był przez 13 lat prezesem Instytutu Mesjanicznego w Warszawie, zlikwidowanego w r. 1933. Tłumacz dwunastu podstawowych dzieł Hoene-Wrońskiego, m. i. Prodromu, Metapolityki, Listu do Papieży. Był raczej mesjanistą, aniżeli mistykiem, dążąc do rozumowego speł­nienia religji oraz do połączenia religji i filozofji.

Źródło: Gleic Alojzy Krzysztof, 1936, Glossarjusz okultyzmu z przedmową Józefa Świtkowskiego, Kraków, Bibljoteka „Lotosu” nr 3, s. 39.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.  

Słowa kluczowe: Glossarjusz okultyzmu, Gleic