Magja czarna (Maleficium demoniacum), zwana także goecją, czarownictwem lub sztuką djabelską, jest to wezwanie sił niskich dla celów samolubnych, ambicji i rozwięzłości. Polega na tem, że osobnicy władający tajemnemi siłami magicznemi dążą do władzy lub innych egoistycznych celów (p. Maleficium) nadużywając tem samem w sposób niegodziwy sił ducha, które tylko dla dobra powszechnego winny służyć. Czarny mag, używając niegodnie zdolności, wchodzi w kontakt nietylko z siłami niszczącemi, ujemnemi, lecz tworzy także myślokształty i formy astralne, które go otaczają i stają się jego tyranami. Male parta, male dilabuntur = to, co w zły sposób zostało nabyte, ma zły koniec; więc i mag czarny płaci zbrodniczą przyjemność wyzyskiwania bliźnich i gnębienia otoczenia, stając się zczasem niewolnikiem katów – demonicznych tworów, upiorów okropnych i straszliwych zmor. Siła ujemna, niszcząca nie zdołała i nie zdoła nigdy zbudować, stworzyć coś; według tradycji ezoterycznej Atlantyda pochłoniętą została przez ocean w chwili, kiedy czarna magja była w pełnym rozwoju i w rozmiarach nie osiągniętych od tego czasu. Nekromancja była w starożytności i jest obecnie zaliczaną do czarnej magji. Do czarodziejskich praktyk wybierają najczęściej noc, piwnice i pieczary i posługują się narkotykami i truciznami tak roślinnemi jak i mineralnemi (lubczyki i maście), zwierzętami żywemi i zabitemi, a nawet kośćmi z trupów; stosują zaklęcia miłosne, zaklęcia nienawiści i przekleństwa straszne.

Upadek człowieka w czarną magję jest największem nieszczęściem, jakie może go spotkać, bowiem jest poniżeniem i ściągnięciem boskich sił na usługi przemijającej osobowości, przez co dusza jego nietylko zwierzęceje, ale również traci świadomość swej boskiej Jaźni.

Źródło: Słowniczek wiedzy duchowej, oprac. A. Espero, [w:] „Hejnał. Miesięcznik poświęcony wiedzy duchowej” 1936, R. 8, Z. 3, s. 116–117.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.

Słowa kluczowe: „Hejnał”, A. Espero, Słowniczek wiedzy duchowej