Mandragora (z łac. mandragoras), rodzaj rośliny trującej z rodziny psiankowatych, rosnącej w Hiszpanji, płd.-wsch. Europie i w Himalajach. W Polsce, poza używanemi nazwami dziwowstręt i mandragora (z ormiańskiego mandr=mały i gor=jak), alrauna (z germańskiego Alraun) zwano ją również pokrzykiem, ponieważ wykopywana „krzyczy”. Żółte kwiaty i jagody działają nasennie i używano ich jako środka na wzbudzanie miłości; u Arabów do dziś dnia ma znaczny popyt. Korzeń działa silnie narkotycznie, przybiera dziwaczne formy, częstokroć kształty członków ludzkich: wycinano z niego figurki t. zw. Alraune. Roślina ta, wedle rozpowszechnionego specjalnie w wiekach średnich mniemania, wyrasta pod szubienicami, a korzeń miał przybierać podobieństwo powieszonego i posiadać miał cudowne własności, dla tego też widocznie posługiwano się nią w praktykach czarodziejskich. Czarownicy skorzystali z tego zabobonu, przypisując mu siłę magiczną i starali się jej nadać nadprzyrodzone znaczenie; wyrwana wedle przepisu, przy świetle księżyca i przy pomocy psa czarnego i t. p. ma posiadać cudowne własności chronienia od chorób i przed zranieniem, czynić niewidzialnym i t. d. Literatura o tej roślinie, okrytej urokiem tajemniczości u wszystkich narodów i we wszystkich epokach, jest bardzo wielka i sięga czasów zamierzchłych. Pisał o niej już Plinius; a nawet w biblii mamy o niej wzmiankę. Korzeń m. posiada własności różdżki czarodziejskiej i można się nim posługiwać narówni z prętem leszczynowym lub innym, jak różdżką.

Źródło: Słowniczek wiedzy duchowej, oprac. A. Espero, [w:] „Hejnał. Miesięcznik poświęcony wiedzy duchowej” 1936, R. 8, Z. 2, s. 76–77.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.

Słowa kluczowe: „Hejnał”, A. Espero, Słowniczek wiedzy duchowej, magia