Kwakrowie lub Kwakrzy (ang.), sekta założona w Anglji w połowie XVII w. przez Georga Fox’a, ekstatycznego biblicystę, której członkowie sami zwali się „Chrześcijańskiem Stowarz. Przyjaciół” (Society of Friends). Nazwa sekty (quakers = drżący) pochodzi od ich ekstatycznego zachowania się. Zasadą ich nauki jest twierdzenie, że prawda jest objawiona przez Boga bezpośrednio duszy ludzkiej, oraz że istnieje wewnętrzne światło boskie. Światło to, które jest jedynem źródłem poznania Boga i chrześcijańskiego życia, nawiedza każdego we właściwym czasie. Wyznawcy tej nauki zbierają się i oczekują w milczeniu (milczące nabożeństwo, „silent service”) natchnienia bożego, a kto je w sobie poczuje, ten do zebranych przemawia. Odbywają regularnie zgromadzenia, na których delegaci (osobno kobiety i mężczyźni omawiają najważniejsze sprawy. Działalność ich ma charakter społeczny; amerykańska misja kwakrów rozwijała w Polsce od 1919 do 1929 r. bardzo wydatna, i ofiarną działalność humanitarną. Kwakrowie położyli wielkie zasługi dla spraw zniesienia niewolnictwa, nie składają przysięgi i unikają wszelkich zbytków i zabaw.

Źródło: Słowniczek wiedzy duchowej, oprac. A. Espero, [w:] „Hejnał. Miesięcznik poświęcony wiedzy duchowej” 1934, R. 6, Z. 12, s. 378.

* hasło zacytowano bez zmian w stosunku do oryginału.

Słowa kluczowe: „Hejnał”, A. Espero, Słowniczek wiedzy duchowej